PODIUM: DE FINALE: HELDENDOOD VOOR DE BESCHAVING

CULTUUR

Binnen het kader van de lessen Nederlands trokken we op 24 januari naar de Bozar te Brussel. Bijna een volledige schooldag werd uitgetrokken voor "De Finale: Een Heldendood voor de Beschaving". Deze theathermonoloog van en met Chokri Ben Chikha had een onderwerp waar ik nog steeds niet goed uit ben. Van de ene kant vertelt Chokri een persoonlijk verhaal, dat hij dan giet in een historische context. Het geheel serveert hij met een vleugje emotie op een bedje van (soms) hilarische vondsten. 

SAMENVATTING

Op de zeedijk in Blankenberge staat het standbeeld uit 1900 van de koloniale heldenLuitenant Lippens en Sergeant De Bruyne.Chokri Ben Chikha raakt gefascineerd door de naakte, zwarte vrouw die aan de voeten van deze twee militairen ligt. Lippens en De Bruyne, vermoord door Arabische slavenhandelaars, krijgen het opschrift ‘Stierven de heldendood voor de beschaving’. De naakte, zwarte vrouw krijgt geen naam. Wie was ze? Waarvoor stond ze? Wat betekent ze voor ons? Een zoektocht in drie etappes.

Voor de eerste etappe belandt Chokri Ben Chikha in Senegal. Hij ontmoet er de zwarte vrouw, waarmee onze gewezen wielerheld Frank Vandenbroucke de laatste nacht doorbracht. Met haar en andere Senegalese artiesten maakt hij de voorstelling ‘L’Afrique, c’est chic’. In de tweede etappe, ‘Heldendood voor de Beschaving: de ceremonie’, bejubelt Chokride zwarte vrouw en haar bewondering voor onze helden en onze beschaving. In de spannende slotrit, ‘De Finale: heldendood voor de beschaving’, rondt Chokri zijn zoektocht af in het bijzijn van Frank Vandenbroucke, Youssou N’Dour, Maurice Béjart, GeertWilders, Jef Geeraerts en andere Islamspecialisten en Congokenners.

MENING VAN DE PERS

"En eigenlijk kan ik maar één ding zeggen: ga dit zien. Heldendaad voor de beschaving combineert een persoonlijk verhaal met een stuk nationale geschiedenis, gekruid met emotie en hilarische vondsten.” - Gentblogt

“Ben Chikha speelt subtiel met het publiek én met de economische uitbuiting van de (ex-)kolonies. (…) De beelden zijn sterk. Ze ademen engagement, idealisme en enthousiasme uit.” - Knack

“Chokri Ben Chikha vindt zichzelf opnieuw uit. Twee jaar geleden trok hij zich terug uit het theater, nu doet hij zaken in koloniale standbeelden. Chokri Ben Chikha is back.” -De Standaard

MENING VAN THIBAULT

Vooraleer ik mijn oordeel vel, ben ik wel genoodzaakt te vermelden dat we normaal gezien een voorbereidend werk moesten maken voor het bekijken van deze voorstelling. Deze werd (jammer genoeg) niet gemaakt wegens onbekende redenen. De voorstelling werd ons van de ene dag op de andere voorgeschoteld, zonder ook maar enige vorm van uitleg. Uiteraard had dit meteen effect op mijn concentratie/focus. Aangezien het stuk al sowieso een ingewikkeld (onduidelijk?) thema had, was ik van in het begin al meteen het noorden kwijt. Telkens opnieuw vroeg ik me af hoe hij nu ook alweer bij dat ene personage was geraakt, waar het zich afspeelde of waarover het ging. Ook de lengte van de monoloog speelde aardig mee in het al dan niet aandachtig blijven. Vele van mijn vrienden durfden weleens het hoofd te laten zakken of hun oogspieren te ontspannen. Wanneer je als theatermaker daarin slaagt, ben je -sorry om het zo cru uit te drukken- gefaald in je opzet. Het doel van theater is ongetwijfeld de aandacht van de toeschouwer te trekken, hem/haar aan het denken te zetten, iets duidelijk te maken, ... Chokri is hier bij mij althans niet in geslaagd. Het enige positieve dat ik kan zeggen zijn de schaars aanwezige (humoristische) vondsten en grapjes. Ook het geheel dat werd gepimpt met video en klank verdient enig lof. Buiten dit en de  magere nabespreking waarbij de toeschouwers vragen konden stellen, was het voor mij een kleine teleurstelling. Ik dus m.a.w moeilijk inkomen in de meningen van 'Gentblogt', 'Knack' en 'De Standaard'. Het zou kunnen liggen aan een verkeerd doelpubliek, maar volgens mij was er toch meer aan de hand dan dat. De voorstelling schiet naar eigen mening te kort. Een duidelijker verhaal zou bijvoorbeeld al een goed begin zijn...

INFORMATIE

van en met: Chokri Ben Chikha

tekst: Chokri Ben Chikha, Erwin Jans en Joost Vandecasteele

muziek: Zouzou Ben Chikha

coach: Herwig Deweerdt

scenografie: Sjoerd Kortekaas

bewegingsadvies: Koen Augustijnen

techniek / productie: Dimitri Joly, Ousmane Niang

regie-assistentie: Bregt Van Wijnendaele

een productie van WCC Zuiderpershuis en Action Zoo Humain

KLASSIEK: SCALA & KOLACNY BROTHERS

AANLEIDING

Wanneer er een interessante opportuniteit zich voordoet, moet je er als de kippen bijzijn. Ook bij mij was dit het geval. Toen mijn grootouders twee jaar geleden hun eerste concert bijwoonden van Scala waren ze meteen verkocht. Mijn meter drong dan ook verscheidene keren bij mijn peter aan om uit te kijken naar het volgende concert van de opmerkelijke groep van meisjes onder leiding van de Kolacny Brothers. Het eerstvolgende concert, dat wegens praktische redenen interessant genoeg was, vond plaats in Geraardsbergen, mijn eigen woonplaats én die van mijn grootouders. De plaats waar het zou gebeuren was al even interessant, maar tegelijk ook vreemd: de Sint-Bartolomeus kerk van Geraardsbergen. Deze kans konden ze niet laten liggen. Ook ik, mijn broer en moeder werden uitgenodigd op kosten van mijn grootouders. De kostprijs voor non-VIP-tickets bedroeg 40 euro/stuk, de VIP-tickets 75 euro. Als 'very important person' kon je tijdens het concert genieten van betere plaatsen en nadien deelnemen aan een receptie op kasteel Oudenberg om na te praten onder hapjes en champagne. Dit was echter niet aan ons besteed.

KADER 

Iets wat ik zeker nog moet vermelden, is dat het concert zou plaatsvinden/heeft plaatsgevonden op 16 maart. Indien u het zich nog goed herinnert, werd deze dag afgekondigd als een nationale rouwdag wegens het ongeluk met schoolkinderen in Zwitserland. We vreesden dus aanvankelijk dat het concert zou worden opgeschoven of erger, afgelast. Dit was echter gelukkig genoeg niet het geval. Er vond wel 1 verstaanbare aanpassing plaats, die ons werd meegedeeld aan het begin. Het repertoire werd aangepast aan de omstandigheden. De vrolijke up-tempo liedjes werden vervangen door serene en ingetogen exemplaren. Het thema van de meeste liedjes was nu aangepast aan de sfeer die er op die dag gold. Ook zag je meteen dat de meisjes, die trouwens met dezelfde busmaatschappij rondtouren als de verongelukte bus, emotioneler waren. Dat was niet alleen te merken aan hun stemmen en gezichtsexpressie, maar ook aan hun zwarte kledij. Ook het decor, de kerk, was voorzien met sfeervolle verlichting. De dirigent van de Kolacny Brothers, Stijn Kolacny, vroeg tevens om in plaats van te applaudiseren een minuut stilte te houden. Een mooi gebaar. Ten slotte was er het (psychologisch) kader waarin het concert plaatsvond. Een kerk straalt sowieso al een andere sfeer uit, maar de datum werd reeds vastgelegd voor de afkondiging van de rouwdag. De enige twee redenen die ik me kan bedenken voor die plaatskeuze zijn: 1. een geweldige akoestiek en 2. een gebrek aan een andere infrastructuur. De eerste reden lijkt me het meest logisch, aangezien de akoestiek daadwerkelijk subliem was door o.a. de hoge plafonds en koepelvorm.

RECENSIE

BBC Review

The Belgian choir displays fleeting signs of ambition beyond achieving novelty status.

Many centuries ago – okay, in 2004 – a strange and beguiling version of the Divinyls’ slightly mucky hit I Touch Myself emerged, sung by what sounded like a ghostly children’s choir. It made for spooky mixtape fun at the time, and little else seemed to be known about the mysterious Scala Choir. Were they some sort of religious cult?Polyphonic Spree Juniors? All seemed shrouded in a cloak of mystery.

Fast-forward to late 2010, and The Social Network’s trailer is accompanied by a hymnal version of Radiohead’s Creep – turns out that it’s by the same choir. More facts began to emerge: the group is the brainchild of two classically trained brothers Steven and Stijn Kolacny, and they have at their disposal a 200-strong all-girl choir… and a penchant for covering rock classics.

This compilation, billed as their UK debut (they’ve many more long-players available), features a range of rock classics from across the years. It takes in Metallica (Nothing Else Matters), U2 (With Or Without You), Oasis (Champagne Supernova), Depeche Mode (I Feel You) and Kings of Leon (Use Somebody). And then there’s Alanis Morissette’s Ironic – but that should only be ever covered in concrete and thrown into the sea.

The choir is undeniably brilliant at what they do, and there’s no denying the loveliness and talent and pleasing mellowness, but where does this sit as an album? Is it an edgier easy listening? Paul Anka tried his hand at easying-up rock standards a few years back with his Rock Swings set, which featured songs by Soundgarden and Nirvana, so taking this material into rather less raucous waters isn’t that new an idea. Is it lounge indie? A Twilight Swingle Singers? The point where the Jameses Blunt, Blake, Osterberg and Last naturally converge? Perhaps the selections here have become too much like standards, and the associations that many of the originals have attached to them may bog these versions down.

In small doses this album works perfectly – should a track pop up on a shuffle setting, it’ll likely last its duration without the skip function being employed. But digging in the crates for rather more interesting songs to rework in this style would’ve added intrigue where there isn’t any. Lesser-known tunes – I Touch Myself worked so well because it was a one-hit wonder reassessed – would enable Scala to shine a new light on previously unnoticed material. That said, the three self-penned numbers here – Our Last Fight, Masquerade (Of Fools) and Seashell – suggest that this project has ambitions beyond becoming little more than a novelty turn.

Bron: http://www.bbc.co.uk/music/reviews/586m

BESLUIT

Helaas slaagde ik er niet in om een recensie te vinden over dit bepaalde concert dat op vrijdag 16 maart plaatsvond. Ik denk daarom ook dat niemand de sfeer die er toen was, op papier kan neerpennen indien deze zelf niet aanwezig was. Een algemene recensie over Scala (in het Engels dan nog)  is dus de enige mogelijkheid die overblijft. De recensent vernoemt dat Scala en haar twee broers in 2004 eigenlijk nog geheel onbekend waren. Dit klopt inderdaad en daar kwam reeds snel verandering. Het talent van de meisjes valt inderdaad niet te ontkennen. Verscheidene keren ging er een rilling doorheen m'n ruggenmerg. Scala bracht vooral nummers van eigen kweek, iets waar te weinig de nadruk op wordt gelegd in deze recensie. Deze nummers van eigen kweek vielen, zoals reeds eerder vermeld, vooral in het kader van rouwen. De aanpassing van het programma liet je eigenlijk met dubbele gevoelens achter. Van de ene kant ben je geroerd en voel je dat dit concert (voor het goede doel) een mooi geschenk is voor de slachtoffers. Je weet dat jij bij de gebeurtenis hebt stilgestaan en bovendien nog eens bijdraagt voor het verwerkingsproces van de nabestaanden. Ik herinner met een gevoel van voldoening, geruststelling. Maar aan de andere kant was ik ook lichtjes teleurgesteld. Het concert had zoals te verwachten, weinig swung. Je voelde aan dat er meer inzat, je voelde aan dat het niet compleet was. Het publiek bleef steeds stil en gefocust, iets wat meer de indruk gaf van een begrafenis dan van een concert. Er was dus een soort van paradoxale verhouding waarmee ik zat op het einde van de avond. Jammer genoeg was er nog een ander negatief puntje: een slecht plaats. Het publiek zat achter het altaar, waar normaal gezien het koor zou zitten. Wij zaten wel dicht bij het podium, maar volledig aan de kant. Of dit te wijten viel aan onze non-VIP-tickets , laat ik even ter zijde. Het had wel een negatief effect: we konden de choreografie niet in zijn geheel bekijken. Naast zingen dansten de meisjes namelijk ook af en toe bij bepaalde nummers.  De choreografie die wel gesmaakt werd door het publiek, was hierdoor niet af. Maar goed, al bij al was dit concert een unieke ervaring. Eentje die ongetwijfeld nog in de emotionele kant van mijn herinneringen zal nazinderen.

BEWIJSMATERIAAL

Jammer genoeg werden we verplicht om onze tickets bij het binnengaan af te geven. Dit gold enkel voor non-VIP's. VIP's mochten dat van hun houden, aangezien zij het later nog nodig hadden die avond. 

FILM: THE AVENGERS

MIJN HELD

Superhelden, iets wat tot de verbeelding van alle jongens én meisjes spreekt. Iedereen heeft wel een gespierde, gecapete, en zwaarbewapende man/vrouw/alien waar hij of zij naar op kijkt. Ook bij mij was het niet anders, wat begon met het verzamelen van actiefiguren en verkleedkledij evolueerde al snel in strips en stickers, om uiteindelijk te eindigen in films. Je merkt het, je groeit nooit 'uit' deze fictieve personages met bovennatuurlijke krachten. Sinds de introductie van de term 'superheld' in 1938 heeft de industrie een continue groei gekend. Vooral Amerika (Marvel en DC) is en was de grootste exporteur van de helden. Daar is logischerwijs ook het grootste publiek van de zogenaamde 'superhero comics'. Deze stripverhalen liggen jammer genoeg niet meer binnen het bereik van mijn budget en/of interesse. Wat me wel nog kan boeien zijn de films, die steeds opnieuw gebaseerd zijn op de getekende versies van deze fantastische verhalen. De ene noemt het kinderachtig en belachelijk, de andere prijst ze gemakkelijk de hemel in vanwege hun sterke verhaallijn en uitwerking. Tijd om voor de derde keer in amper in jaar tijd mijn verstand op nul te zetten en met vrienden mijn onvolwassen ik in de bloemetjes te zetten!

ALL-IN-ONE

Na de drie "Spider-Man"-films, Iron Man 1 en 2, X-men, The Hulk en talloze anderen was het op het einde van de zomer van 2011 tijd voor twee lang verwachte pareltjes: "Thor" en "Captain America: The First Avenger". Deze twee films deden me beseffen dat ik weldegelijk nog kan genieten van het fantasy/avdventure/action genre. Uiteraard was watertanden naar sequels aan de orde van de dag. De eerste in lijn bleek "The Avengers" te zijn, een film waar ik aanvankelijk weinig van kende. Bij het zien van de eerste trailer was ik meteen verkocht! En wat een concept! Niet één, niet twee, nee, zeven superhelden worden in één film samengevoegd. En dan nog helden uit reeds bestaande films. The Avengers zou dus moeten dienen als opvolger van alle films waar ik o zo graag een sequel van had gezien. Tegelijk een wens die in vervulling gaat en een ontgoocheling. Van de ene kant weet je dat dit concept de grootste, geweldigste en meest spectaculaire superheldenfilm tot op het heden zou worden, maar van de andere kant besef je dat de makers het zich nogal gemakkelijk hebben gemaakt. Terwijl je evengoed vijf kleinere snoepjes had kunnen krijgen, krijg je nu één grote lolly.

Maar goed, één ding stond vast: deze moest ik kost wat kost gaan zien. Zoals verwacht deelden enkele van mijn even gepassioneerde vrienden dezelfde mening. Een akkoord om hem samen te gaan bekijken was dan ook snel gemaakt. Een datum die voor iedereen goed uitkwam: maandag 30 april. Deze dag viel namelijk dankzij de Dag van de Arbeid in een verlengd weekend. Tijdstip van afspraak: 14u30, een schappelijk uur om niet te vroeg te moeten vertrekken, maar ook niet te laat thuis te komen. Het was namelijk zo dat we nogal vanuit verschillende hoeken kwamen. In het totaal waren we met z'n zevenen: Ikzelf, Ward Overlaet, Seppe Segers, Arnaud Gandibleux, Dylan Devish, Jan Crispel, en Glenn Crispeels. We spraken rond 12u30 af aan het station van Halle, om van daaruit de trein te nemen naar Brussel-Centraal. Daar namen we een 10-beurtenkaart voor de metro. Deze kwam namelijk het goedkoopst uit, de overige 4 ritten werden betaald door Dylan die zelf de metro dagelijks neemt. Ietsje na 14u bestelden we onze tickets en duidden we enkele plaatsen aan in het midden van de zaal. Hiervoor was er wel nog een kleine discussie of we de film zouden gaan zien in 2D of 3D. Nadat we vorig jaar tijdens onze Londenreis allen diep waren teleurgesteld in de vierde film van de Pirates-reeks, vooral door het feit dat de 3D zo tegenviel, hebben we dubbele gevoelens bij deze filmtechniek. In tegenstelling tot Avatar van James Cameron gaven driedimensionale beelden hier echt geen meerwaarde en kon je zelfs sommige scènes moeilijk volgen. Bovendien kosten die tickets gemiddeld 3 à 4 euro meer. Een simpele stemming stuurde ons al snel -na gepasseerd te zijn aan de toiletten en snoepwinkel- richting zaal 23, met The Avengers in 2D. Let the show begin!

REVIEW

Deze week besteden we aandacht aan de nieuwe superheldenfilm The Avengers, die vanaf vandaag in de bioscoop draait. De bekende Marvel Comics helden Thor, Captain America, Iron Man en the Incredible Hulk waren voorheen in hun eigen film te bewonderen, maar in The Avengers bundelen zij hun krachten om de aarde te redden. Vandaag het klapstuk van de week: onze recensie van The Avengers! Grote spoilers zullen we proberen te vermijden, dus lees met gerust hart verder.

Wat een spanningsopbouw voor The Avengers: sinds de release van Iron Man in 2008 werd het publiek met subtiele verwijzingen klaargestoomd voor het moment dat Iron Man, Captain America, de Hulk, Thor, Black Widow en Hawkeye de handen ineen zouden slaan om het kwaad te bestrijden. Het wordt een knap lastige opgave om aan die opgebouwde hype te voldoen. Lukt The Avengers dat? Na twee uur en drieëntwintig minuten in een bioscoopstoel met een 3D-bril op de neus kunnen wij vol overtuiging zeggen: ja! The Avengers moet je sowieso in de bios gaan kijken!

Natuurlijk, het verhaal is relatief simpel en bijna een kopie van andere superheldenfilms; de aarde is in gevaar enzovoort. Dit keer door aliens die New York aanvallen. Afgaand op het aantal keer dat New York aangevallen wordt in films, zou je eigenlijk daar niet willen wonen. Voor je het weet vliegt er een groen monster door je huiskamer of wordt je flat omgeduwd door Godzilla. Maar dat terzijde. De actiescenes zijn ook niet groter, vetter of specialer dan wat we kennen uit bijvoorbeeld the Transformers filmserie: grote explosies, chaotisch vliegen tussen wolkenkrabbers, we zijn inmiddels flink wat gewend (en verwend?). Uiteraard is ook deze film in drie dimensies opgenomen, maar meer dan een gekke hipsterbril en wellicht wat hoofdpijn levert dat ook niet op. 
Toch is The Avengers geen standaard superheldenfilm. Sterker nog, wij zouden het eerder een komedie noemen dan een actiefilm. En dat is eigenlijk wel verfrissend. En dan bedoelen we niet Wedding Crashers of Dumb & Dumber komedie, maar grappige dialogen en zelfspot. Natuurlijk, de wereld mag dan op het spel staan, maar dan hoef je nog niet constant cheesy semi-gewichtige oneliners te spuwen (hallo Transformers). Afgezien dan van Thor, die dat wel doet, maar dat is natuurlijk onvermijdelijk met zijn karakter van halfgod. Die humoristische toon die je eigenlijk al zag in Iron Man vinden we terug in The Avengers en de andere karakters doen daar graag aan mee. Dat levert hilarische gesprekken tussen de verschillende superhelden op. Zij zijn immers niet gewend samen te werken, dus dat is even wennen.

Wat betreft de acteurs: Robert Downey Jr. is nog steeds hilarisch als Iron Man en Mark Ruffalo is een veel betere Bruce Banner en Hulk dan zijn voorgangers Edward Norton en Eric Bana. Scarlet Johansson is nog steeds de knapste vrouw ter wereld en How I met Your Mother‘s Cobie Smulders heeft een overbodig bijrolletje in een onpraktisch strak militair uniform. Oscars voor acteerprestaties zal The Avengers niet binnenslepen – noch voor het regiewerk van Buffy-baas Joss Whedon – maar dat is niet waarom je naar The Avengers moet gaan. Het is bijna twee-en-een-half uur lang genieten met je favoriete karakters in de ultieme superheldenfilm. We zeggen: acht van de tien popcorntjes.
Bron: http://popcornculture.nl/2012/04/avengersweek-recensie/

HET VERDICT

Allereerst ben ik tevreden dat de recensent duidelijk toegeeft dat de 3D inderdaad geen meerwaarde gaf aan de film: "meer dan een gekke hipsterbril en wellicht wat hoofdpijn levert dat ook niet op". 3D is nog steeds niet doorgebroken en zal dat naar mijn mening ook nooit echt doen. Tenzij enkele (kleinere) uitzonderingen uiteraard. Denk maar aan het eerder vernoemde Avatar, maar bijvoorbeeld ook "PINA" een film van Wim Wenders naar de Duitse choreografe Pina Bausch. In deze laatste film geeft 3D echt een extra dimensie aan de bewegingen van de acteurs, in dit geval dansers. Maar goed, ik dwaal af. Met alle opgesomde elementen uit de recensie ben ik het eens. Zo klopt het inderdaad dat de film een geweldige spanningsopbouw heeft, veel meer dan zijn prequels. Tijdens de pauze stond iedereen letterlijk te vloeken om verder te mogen kijken, een effect dat maar weinig regisseurs kunnen realiseren. Ook het feit dat het verhaal relatief simpel is en qua opbouw even cliché is als andere superheldenfilms en dat de actiescènes niet bepaald groter zijn dan anderen klopt als een bus. Toch is "The Avengers" geen standaard superheldenfilm. De hoeveelheid en kwaliteit van humor is inderdaad van een ongekend niveau. Je zou "The Avengers" makkelijk kunnen classificeren als een komedie (van volwassen niveau) en dat is inderdaad verfrissend voor de industrie. Het kinderlijke is eruit, er ligt minder focus op de grootte van explosies, clichématige oneliners en dergelijke. Je kan merken dat de regisseur, Joss Whedon, opteert voor een adolescenten publiek. De dialogen krijgen meer belangstelling, met hilarische gesprekken tot gevolg. Samengevat was "The Avengers" veel meer dan verwacht, een geweldige film met verfrissend karakter. Makkelijk de beste superheldenfilm tot op het heden, velen zullen het daar met me eens zijn. Het is net die frisse wind die men in het genre blies, die me aansprak. Zo zie je maar dat, weliswaar door lichte aanpassingen, iedereen nog kan genieten van die o zo tot de verbeelding sprekende superheroes.

BEWIJSMATERIAAL

EXPO: SLEEPING BEAUTIES

Het bezoeken van expo's is meestal niet aan mij besteed, aangezien ze naar mijn mening vaak te duur zijn. Dit was met Sleeping Beauties echter niet het geval. Voor amper één euro kon je een sprookjesachtige rondleiding krijgen in het al even betoverend landschap van het Kasteel van Gaasbeek. Z'on kans laat je uiteraard niet schieten, zeker niet als de leerkracht Esthetica het ook nog eens aanraadt. Lore Henuset, die bovendien ook nog eens op amper 2 km van het domein woont (Elingen), vergezelde me op deze korte trip. Datum en tijdstip van afspraak was 17 september rond 14.00u. Eerlijk gezegd wist k aanvankelijk bitter weinig over wat de tentoonstelling nu juist inhield en dus ook niet wat ervan te verwachten. Dat is het moment waarop een mens zijn verbeelding laat werken. Aangezien 'sprookjesachtig' op één van de vele affiches stond, haalde ik me meteen de Disneyfilm 'Sleeping Beauty' voor ogen. Daar heeft de organisatie ongetwijfeld zijn naam gehaald, maar de uitwerking is toch net dat tikkeltje verschillend. Bij onze aankomst op het domein van Gaasbeek viel het idyllische landschap mij meteen op. Het verwonderde mij niet dat kunstenaars hier hun werk wilde maken en/of tentoonstellen. Op het journaal van Eén zag ik eveneens de reportage over Spencer Tunick die een naakte fotoshoot hield binnen het kader van slapen op het domein. Dit en de goede commentaar van een familielid die over ook kunstenaar is (André Bruylandt) vormde genoeg overtuiging  om een eerste bezoek te brengen aan het kasteel én de lopende tentoonstelling.


RECENSIE


Bron: http://www.cobra.be/cm/cobra/expo/1.1105332

Net zoals het artikel zegt, koos de curator Ann Geeraerts er inderdaad met opzet voor om geen rooskleurige, sprookjesachtige tentoonstelling te maken, maar juist ruimte te creëren voor de donkere, verstilde en onwerkelijke kant van de slaap. Dit was inderdaad, tot mijn groot jolijt, het geval. En daarin speelde  het constrast van moderne kunst en het 'oude' klassieke kasteel toch wel een belangrijke rol in. Wanneer we de eerste kamer binnen wandelden met onze kleine groep viel het grote doek waarop men een slapende vrouw projecteerde te midden van de stoffige kasteelkamer meteen op. De werken die daarop volgden werden alsmaar interessanter, vooral de 'Man met Matras' van Philip Aguirre y Otegui, de levensechte kalkstenen slaapzak van Kim De Ruysscher en de pikdonkere kamer met de daarin steeds gedetailleerder wordende werken bleven me bij. Een mengelmoes van Belgische en buitenlandse kunstenaars maakte het des te boeiender. Ook de dood werd in verband gebracht met slapen. De foto's van de Amerikaan Andres Serrano, getrokken in een mortuarium (!) bleven nog een tijdje door men hoofd spoken. Eén minpunt was de onbekwame gids die naar eigen zeggen haar eerste dag aan het werk was. Deze kon, tot de ergernis van enkele vermoedelijke kunstfanaten, maar weinig uitleg verschaffen over bepaalde werken. Bovendien leek er iets fout te lopen in de organisatie, aangezien er door het tekort aan gidsen mensen vrij rondliepen, wat eigenlijk niet toegestaan was. Gelukkig stoorde dit aan mij en Lore niet. Over het algemeen heb ik wel genoten van de relatief korte tentoonstelling. Toekomstige nieuwigheden zal ik dus zeker in het oog houden. 

BEWIJSMATERIAAL

FILM: THE ADVENTURES OF TINTIN: THE SECRET OF THE UNICORN

Niks gaat boven een ontspannend filmpje op vrijdagavond met vrienden na een vermoeide schoolweek.Voor een fervent filmliefhebber als mezelf, waren het jammer genoeg wel bijzonder magere maanden het voorbije jaar. Maar goed, dat heb je natuurlijk als je een niet echt niet echt fan bent van vampiers en meisjes met een overdosis aan hormonen. Gelukkig was er uit het schamele aanbod nog wel één die de moeite was om op m'n persoonlijke watchlist te vermelden, The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn. Deze had dat plekje verdiend om twee redenen. Aller eerst omdat ik op een poster ervan aan een bushalte had gelezen dat de regie van -slik- niemand minder dan Steven Spielberg was! "Een Belgische strip wordt verfilmd door één van de groten in de filmwereld?", dacht ik bij mezelf. Dit moet toch een grap zijn, nam ik mezelf voor, zeker nadat ik las dat de productie mede door -nog zo een klepper- Peter Jackson werd verzorgd. Maar nee hoor, wat opzoekingswerk op het internet bevestigde dit al snel. En uiteraard kon je ook niet langs de gigantische media-aandacht kijken. Spielberg en Jackson hebben heel wat films op hun naam staan die me zeker en vast konden smaaken. Een greep hieruit: Saving Private Ryan, War of the Worlds, de Indiana Jones triologie, de Jurassic Park triologie, de Lord of the Rings triologie, en zo voort. Het is misschien niet zo correct om enkel en alleen een film te gaan zien vanwege de naam die erop staat, maar als je al zoveel goeds hebt gezien, mag dat wel. Uiteraard liggen je verwachtingen natuurlijk dan wel wat hoger, je verwacht elke keer toch wel opnieuw dat tikkeltje meer. De tweede reden waarom ik deze zo graag was zien, zit hem in het feit dat ik een groot fan ben van strips, i.d.g de Kuifjes-strips van Hergé. Deze heb ik namelijk praktisch allemaal gelezen dankzij mijn vader. Hij heeft een imposante stripcollectie die dateert uit zijn kindertijd én die van zijn ouders. Logisch dus dat je wel eens één vastgrijpt en meeneemt naar het kleinste kamertje. Dat 'vastgrijpen' groeit dan uit tot een heuse verslaving, je ziet me al komen, waarbij je de ene na de andere strip verslindt. De avonturen van Kuifje waren steeds opnieuw boeiende en spannende verhalen, waardoor een mens bijna zou gaan denken over waarom niemand meer van zulk lekkers verfilmd. Wat me ook gelukkig prijsde, was het feit dat hij geanimeerd zou worden. Zo blijft het originele element toch wat intact. En dit was het enige waar ik een beetje voor vreesde, of het origineel, het klassieke al dan niet zou worden behouden. Iets wat je toch wel in twijfel mag trekken als het over Hollywood gaat. Al bij al, het zou een amusante en ontspannen avond worden. Dat is volgens wij nog altijd de hoofdgedachte waarom mensen naar de film gaan. Een sterk verhaal met goede uitwerking en boodschap is natuurlijk altijd mooi meegenomen. Vrijdag 4 november rond 20u kwam het best uit voor iedereen. En met iedereen doel ik op mezelf, mijn broer Arnaud en 2 vrienden Lars en Matteo. Plaats van afspraak was de kleinere maar gezellige cinema Focus te Geraardsbergen. Dit vooral om praktische redenen: de prijs ligt namelijk lager dan die van de doorsnee Kinopolis, i.d.g 7 euro en uiteraard de afstand speelt ook een rol. Een cinema op amper een kilometer van je huis is altijd handig. Met uitstekend zicht op het midden van het gigantisch doek, een zak Crac a Nuts in de ene hand en een goedgevulde Cola in de andere, kon de show beginnen...


RECENSIE
Bron: http://www.film1.nl/recensies/31427-The-Adventures-of-Tintin-The-Secret-of-the-Unicorn.html

Waar ik voordien voor vreesde, dat het origineel van Hergé wel behouden werd, haalt de recensent ook aan. Hij stelt ons gerust dat dit wel zo is, hardcore Kuifje-fans mogen meer dan tevreden zijn. Naast het feit dat Spielberg die geweldige sfeer en personages zo correct op het witte doek heeft overgeplaatst, verheerlijkt hij ook nog eens de schrijver door hem in de openingsscène Kuifje te laten tekenen. Hiervoor heb ik ook veel lof, net als voor het perfect vermengen van 2 episodes. 1 zaak stak me toch tegen, waarover de recensent geen woord aan besteed heeft. De afwezigheid van de geweldige professor Zonnebloem! Deze was tot mijn groot spijt nergens te bespeuren. Wat ook vreemd is, aangezien deze in de strips altijd voor een extra komische toets zorgde. Naar mijn mening is die nog altijd een protagonist in de reeks en m.a.w dus onmisbaar... Maar afgezien van dat, ben ik het helemaal eens met de rest van de argumenten die de recensent aanhaalt. Eerlijk waar, ronduit schitterende visuele elementen en memorabele actievolle scènes die inderdaad veel aan Indiana Jones doen denken. De balans tussen levensechte personages en stripfiguren was bewonderenswaardig, je had echt het gevoel dat je de strips nog eens herlas. Tintin (uiteraard kozen we de Engelse versie) voelde echt aan zoals Hergé Kuifje leven inblies, net zoals humor van  kapitein Haddock ook pure nostalgie was. Dit was misschien ook tegelijk een klein nadeel, namelijk de voorspelbaarheid. Ik wist namelijk vaak wat er stond te gebeuren, wat voor een 'Kuifje-leek' natuurlijk niet het geval is. Een echte ontdekking kon ik het voor mezelf logischerwijs dus niet noemen, maar een teleurstelling was het evenmin. Spielberg heeft voor mij de ware geest van de strips vlekkeloos  kunnen behouden én dat in een hedendaags jasje gegoten. Mij zie je zeker terug in de zalen, wanneer Peter Jackson de sequel presenteert...


BEWIJSMATERIAAL

EXTRA: THE HANGOVER PART II

Na het overdonderend succes van de eerste Hangover in de zomer van 2009 was het zo goed als zeker dat er een sequel zou komen. Ook ik had zeker genoten van het eerste deel en keek wel uit naar zijn opvolger. Spijtig genoeg hebben veel regisseurs de slechte gewoonte om "over the top" te gaan om zo hun voorganger te overtroeven. Gelukkig was dit niet het geval bij deze film, er scheelde echter wel wat anders. In The Hangover Part II was er een gebrek aan innovatie. Todd Phillips wou blijkbaar niet raken aan de succesformule. Het enige dat is veranderd zijn de locaties! Doordat de structuur van de verhaallijn bijna gelijk is aan die van de vorige is ook het verrassingseffect totaal verdwenen. In bepaalde scènes wist ik zelfs wat er zou gebeuren. 1 pluspunt: de humor. Het is en blijft een hilarische en entertainende film voor jong en oud. Maar een aanrader? Nee, dank u.

EXTRA: BILLY ELLIOT

Wat een professionele productie! Dit is werkelijk het beste stukje theater dat ik tot nu toe in mijn leven heb gezien. Van bewegende decors tot de synchronisatie van zang en adembenemende lichteffecten. Een spektakel die boeide van de eerste tot de laatste seconde. Geweldige scènes en acteerwerk die me het ene kippenvel-moment na het andere bezorgde. Eén woord : geniaal! Het dure toegangsticket was meer dan zijn geld waard. Ik zou zo opnieuw gaan.